Είσαι όμορφη!!

Παρατηρώντας την καθημερινότητα μας διαπιστώνουμε πως ακούμε αυτή την λέξη (ή λέξεις ανάλογου νοήματος ) αρκετά συχνά μέσα στην μέρα μας. Πιθανόν να αποτελεί και το επίθετο με την υψηλότερη συχνότητα χρήσης. Αποτελεί κομπλιμέντο για τις γυναίκες κάθε ηλικίας. Από 4 χρονών το κοριτσάκι φαίνεται να εκλαμβάνει αυτή τη λέξη ως συνώνυμη με το «σ αγαπάω». Στην εφηβεία (και όχι μόνο) η ομορφιά πλέον εκτιμάται διαδικτυακά μέσω like φωτογραφιών σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην μέση ενήλικη ζωή το «είσαι όμορφη» εκλαμβάνεται ως «είσαι επιτυχημένη». Μέχρι και στην τρίτη ηλικία οι γυναίκες κολακεύονται με το να σχολιάσεις κάτι θετικά για την εμφάνισή τους, παρ όλο που σίγουρα στη ζωή τους έχουν πολύ περισσότερα επιτεύγματα (αντιμετώπιση φτώχειας, πολέμων και κακουχιών)από το να φοράνε ένα ωραίο μαντήλι ή να δείχνουν 10 χρόνια νεότερες.

Γιατί άραγε δίνουμε τόση έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση; Τι να είναι αυτό που μας κάνει να μένουμε προσκολλημένη σε αυτήν; Γιατί παρασυρθήκαμε από τα ΜΜΕ που το προβάλουν ως το ποιο σημαντικά πράγμα στη ζωή μας; Γιατί το πρώτο πράγμα που θα μας πει ένα άτομο που έχει να μας δει καιρό είναι «αδυνάτισες!» (ή αντίστοιχα πάχυνες)θέλοντας με αυτό τον τρόπο να μας φτιάξει την «αυτοπεποίθηση»; Γιατί αντίστοιχα δεν ακούμε συχνά «δείχνεις πολύ γαλήνια»;

Η ταύτιση της ομορφιάς με την επιτυχία και την ευτυχία σε συνδυασμό με την χαμηλή αυτοεκτίμηση (η οποία είναι έρμαιο των άλλων) είναι  κάποιοι από τους παράγοντες που μας οδήγησαν σε αυτή τη θεώρηση του εαυτού μας. Η ομορφιά, ωστόσο, δεν έχει ως αποτέλεσμα την ευτυχία. Πλήθος όμορφων επωνύμων μας το επιβεβαιώνουν επιδεικνύοντας καταθλιπτικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή διατροφικές διαταραχές. Η ευτυχία, σύμφωνα με το μοντέλο του ψυχολόγου Seligman, επιτυγχάνεται όταν ένα άτομο διαθέτει 5 στοιχεία στην ζωή του. Αυτά είναι:

Ø  Όταν βιώνει συχνά θετικά συναισθήματα (πχ αγάπη, ελπίδα)

Ø   Όταν έχει κάτι στη ζωή του που τον παθιάζει (πχ κάποιο χόμπυ ή η εργασία του)

Ø  Όταν έχει ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις (πχ με τους γονείς, τους φίλους ή   τον σύντροφο)

Ø  Όταν νιώθει πως η ζωή του έχει κάποιο νόημα (πχ «να μεγαλώσω τα παιδιά μου» ή «να είμαι καλή χριστιανή» ή «να βελτιώσω τον κόσμο»)

Ø  Όταν έχει επιτεύγματα («Πήρα το πτυχίο μου» ή «Κατάφερα να βρω δουλειά!»)

Όσον αφορά την αυτοεκτίμηση, δεν φαίνεται η ομορφιά να επιδρά με καταλυτικό τρόπο, αφού την επηρεάζει μόνο προσωρινά! Σύμφωνα με τους Γάλλους ψυχιάτρους Andre και Lelord οι δύο βασικές εσωτερικές ανάγκες που επιδρούν στην αυτοεκτίμησή μας: το αίσθημα ότι οι άλλοι μας αγαπούν και το αίσθημα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Επομένως, η εξωτερική ομορφιά, ίσως, να μην είναι και τόσο σημαντική στη ζωή μας όσο πιστεύουμε.

Φυσικά ελάχιστοι από μας δεν δίνουμε σημασία στην εξωτερική μας εμφάνιση (και δεν αποτελώ μέρος αυτού του πληθυσμού). Ωστόσο επιθυμητό θα ήταν να φύγουμε από αυτή την εγκλωβιστική θεώρηση του εαυτού μας και των γύρω μας και να θυμηθούμε και την ύπαρξη άλλων εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικών επιθέτων, όπως έξυπνη, γλυκιά, φιλότιμη, περήφανη, αξιοπρεπής, σεμνή, ευαίσθητη, φιλομαθής, φιλόζωη, εργατική, ετοιμόλογη, προστατευτική, υπομονετική………….! Και ας μην ξεχνάμε πως το να θεοποιήσουμε ένα τυχαίο γεγονός είναι επικίνδυνο από μόνο του. Το να γεννήθηκα ψηλή με γαλάζια μάτια είναι ένα τυχαίο γεγονός. Δεν συνεπάγεται τίποτα από μόνο του. Δεν έκανα καμία προσπάθεια γι αυτό. Όπως άλλωστε και το να γεννήθηκα Ελληνίδα…

Πένθος

Αρρώστια, θάνατος, πένθος…. Λέξεις που και μόνο στο άκουσμά τους δημιουργούν συναισθήματα θλίψης, άγχους και ίσως τρόμου και απόγνωσης. Γεγονός αρκετά φυσιολογικό καθώς αποτελούν δύσκολες και ψυχοφθόρες συναισθηματικές διαδικασίες με τις οποίες δεν είμαστε αρκετά εξοικειωμένοι. Αρκετά συχνά μαθαίνουμε πως κάποιος γνωστός μας πέθανε, πως είναι όμως τα πράγματα όταν αυτός ο κάποιος είναι ένας άνθρωπος που αγαπάμε και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας; Πως βιώνουμε την ζωή μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου; Είναι εύκολο να πούμε το κοινότυπο «η ζωή συνεχίζεται»;

Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μας δίνει το μοντέλο της ψυχολόγου Kübler-Ross. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο το πένθος περιλαμβάνει 5 στάδια, τα οποία είναι τα εξής:

1. Άρνηση: Σε αυτό το στάδιο, το άτομο, συνειδητά ή ασυνείδητα, αρνείται να αποδεχθεί την κατάσταση. Δεν πιστεύει ότι αυτό που βιώνει συμβαίνει στο ίδιο. "Αποκλείεται, δεν μπορεί!», «Δεν είναι αλήθεια».

2. Θυμός: Το άτομο δεν αρνείται, πλέον, την πραγματικότητα. Το κατακλύζει έντονος θυμός, ο οποίος, πολλές φορές, κατευθύνεται προς τον οποιονδήποτε (τους ανθρώπους γύρω του, τους γιατρούς, τον Θεό, τον ίδιο τον εαυτό του ή τα γεγονότα). "Γιατί συμβαίνει σε εμένα; Είναι άδικο!", «Οι γιατροί φταίνε που έγινε αυτό!», «Θεέ γιατί με τιμωρείς;»

3. Διαπραγμάτευση: Το άτομο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα του θανάτου. Ωστόσο, πλημμυρισμένο από άγχος προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις για ότι συνέβη και να προσπαθεί να καταλάβει τι έπρεπε να γίνει για να αποφευχθεί. «Αν είχα πιέσει τον γιατρό να του κάνει εκείνες τις εξετάσεις;», «Αν είχα καταλάβει νωρίτερα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην υγεία του;», «Αν δεν του είχα αγοράσει ποτέ μηχανάκι;» Αν, αν, αν…… πλημμυρίζουν ενοχικά το μυαλό του ατόμου.

4. Κατάθλιψη: "Δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν υπάρχει λόγος να παλεύω. Απέμεινε μόνο να πεθάνω". Το άτομο βιώνει έντονη θλίψη. Του έρχεται κλάμα, θρηνεί και αισθάνεται απώλεια ενέργειας. Κατά την Kübler-Ross, είναι ένας τρόπος να αποσυνδεθεί από όσα αγαπά. Αρχίζει να αποδέχεται το τέλος.

5. Αποδοχή: Το άτομο, συνειδητοποιημένο και αποδεχόμενο το θάνατο αισθάνεται μία κουρασμένη ηρεμία. Μία γαλήνη άδεια, σχεδόν, από κάθε συναίσθημα, που περικλείεται στη φράση "Πρέπει να συνεχίσω να ζω και να τιμώ το αγαπημένο μου πρόσωπο που έφυγε".

Φυσικά δεν είναι απαραίτητο ένα άτομο να βιώσει όλα τα στάδια σε αυτήν ακριβώς τη σειρά, ενώ και το διάστημα που θα παραμείνει ένα άτομο σε κάθε στάδιο εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε μια τόσο επώδυνη στιγμή της ζωής κάθε ανθρώπου ιδανικό είναι να υπάρχουν άτομα που θα το στηρίξουν σε όλα τα στάδια του πένθους και θα μπορούν να του προσφέρουν κατανόηση, αποδοχή, αγάπη και ελπίδα για το μέλλον.

Πένθος: Πώς να είμαι με αυτόν που πενθεί;

Το πένθος, είναι μια φυσική διαδικασία που ακολουθεί το θάνατο. Αφορά την περίοδο που περνάμε προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στην απώλεια.
Δεν υπάρχει κάποιο προκαθορισμένο χρονικό όριο ή σωστός και λανθασμένος τρόπος να βιώσουμε το πένθος- ο καθένας βρίσκει τον προσωπικό του τρόπο να διαχειριστεί και να ανταπεξέλθει στην πολύπλοκη αυτή, πανανθρώπινη πρόκληση.
Οι άνθρωποι συνήθως περνάμε διάφορα στάδια πένθους, πιο χαρακτηριστικά από τα οποία είναι το αρχικό σοκ της απώλειας, το στάδιο άρνησης, το στάδιο της διαπραγμάτευσης του «τι άλλο θα μπορούσε να έχει γίνει, αν..» και το στάδιο του θυμού, έως ότου να φτάσουμε στην αποδοχή του γεγονότος. Κατά τη διάρκεια των σταδίων αυτών, βιώνουμε ποικίλα έντονα συναισθήματα, όπως πόνο, θλίψη, θυμό, ενοχή, νωθρότητα, αίσθημα κενού-μουδιάσματος, αναπόληση, αδυναμία-ασημαντότητα, μοναξιά, απόγνωση.

Μέσω του πένθους μας για το αντικείμενο της απώλειάς μας, ερχόμαστε επιπρόσθετα αντιμέτωποι και με το ίδιο το γεγονός του θανάτου που κλονίζει την υπόστασή μας σε υπαρξιακό επίπεδο. Καθώς καλούμαστε να αφομοιώσουμε και να αποδεχτούμε το τραυματικό γεγονός, καλούμαστε ταυτόχρονα να «αναμετρηθούμε» με το δικό μας θάνατο και με το νόημα της ύπαρξης γενικότερα. Συχνά, χρειάζεται να «ανακατασκευάσουμε» το νόημα που δίνουμε στη ζωή μας, να επανεξετάσουμε τις αξίες μας, να δημιουργήσουμε νέες συνδέσεις και συνοχή στην προσωπικότητά μας, που «αναπροσαρμόζεται» στα νέα δεδομένα.
Πώς μπορώ να βοηθήσω κάποιον που πενθεί;
Ακούω- απλά ακούω !
Συχνά, κατά την πρώτη περίοδο πένθους, ο πενθών, στην προσπάθεια του να διαχειριστεί το αναπόφευκτο και τετελεσμένο, προσπαθεί να «κατανοήσει» το θάνατο. Φέρνει στο μυαλό του ξανά και ξανά τη σειρά γεγονότων που οδήγησαν στο συμβάν του θανάτου. Προσπαθεί να βρει τις «αιτίες». Δημιουργεί διάφορα «σενάρια». Βλέπει εικόνες, εικόνες του αγαπημένου προσώπου, σκηνές της προ-θανάτειας περιόδου. Φαντάζεται πιθανές «λύσεις» -πράξεις που θα είχαν αποτρέψει το θάνατο.
Με άλλα λόγια, προσπαθεί να «χωρέσει» μέσα του και να υπομείνει, τόσο το συγκεκριμένο γεγονός του θανάτου, όσο και τα έντονα, αιφνίδια και «παράλογα» συναισθήματα που βιώνει.
Είναι σημαντικό να αφήσουμε όλες αυτές τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα να εκφραστούν, όσο ρεαλιστικά ή μη κι αν φαίνονται να είναι.
Στην κατάσταση του αρχικού σοκ, ο πενθών έχει ανάγκη να εκφράσει το σαν παραλήρημά του, που στην ουσία κρύβει τη βαθιά του θλίψη. Έχει ανάγκη να προσπαθήσει να «χωρέσει» την ένταση και το παράλογο των όσων βιώνει. Έχει ανάγκη να προσπαθήσει να αποκαταστήσει μια «τάξη» μέσα του, ακόμα και αν ξέρει πολύ καλά ότι αυτό είναι μάταιο.
Μπορείς να είσαι δίπλα του και να τον ακούσεις, απλά να τον ακούσεις; Χωρίς να τον κρίνεις, χωρίς να τον συμβουλεύσεις, χωρίς να τον παρηγορήσεις, χωρίς να τον κατευθύνεις; Μπορείς να είσαι κάποιος δίπλα στον οποίο θα μπορεί ο πενθών να κλάψει; Να δώσεις χρόνο και χώρο;
Τα ερωτήματα αυτά, μας οδηγούν στο επόμενο μεγάλο ερώτημα, κατά πόσο μπορείς να σταθείς και να «χωρέσεις» τα επίπονα συναισθήματα «όντας με» τον άλλο;
Το «να είμαι με» στο «κράτημα» των επίπονων συναισθημάτων
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ζωή περιλαμβάνει συχνά αναστρέψιμες, αναπόφευκτες καταστάσεις. Πόσο μπορούμε να σταθούμε άξιοι των δυσκολιών μας και να τις «κουβαλήσουμε», διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας και την αίσθηση για την αξία και το νόημα της ύπαρξης;
Το «να είμαι με» κάποιον άλλο, προϋποθέτει το να μπορώ να «είμαι με» τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο συμφιλιωμένος και σε αποδοχή είμαι με τον εαυτό μου, τόσο περισσότερο μπορώ να αποδεχτώ τον άλλο. Όσο περισσότερο μπορώ να «χωρέσω» και να συμπεριλάβω μέσα μου όλα αυτά που είμαι, τα θετικά και τα αρνητικά, τα δυνατά και τα αδύναμα, τόσο περισσότερο μπορώ να χωρέσω και να συμπεριλάβω τον άλλο στη διαφορετικότητά του. Τόσο περισσότερο μπορώ να ακούσω. Τόσο περισσότερο μπορώ να «κρατήσω» τα επίπονα συναισθήματα. Να «μείνω» με αυτά. Τόσο περισσότερο μπορώ να συν-υπάρξω.
Το να «είμαι με» τον άλλο δεν είναι μια διαδικασία διανοητική, είναι μια διαδικασία αισθαντική, που προϋποθέτει εύρος καρδιάς, σύνδεση με το κέντρο μας και την πηγή ζωτικότητας μέσα μας.
Κάθε εμπειρία θανάτου μπορεί να αποβεί μια εμπειρία ζωής. Το να βιώσουμε το θάνατο σε βάθος, μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια ευκαιρία να βιώσουμε σε ανάλογο βάθος τη σημασία και αξία της ζωής.
Μπορούμε να αντέξουμε κάθε δυσκολία, όσο καταφέρνουμε να συνδεόμαστε με τη σοφία της ύπαρξης και έχουμε βρει το δικό μας προσωπικό σκοπό. Ή, όπως θα έλεγε ο V.Frankl- ο πατέρας της λεγόμενης τρίτης βιενέζικης Σχολής Ψυχοθεραπείας, «όσο καλύτερα έχουμε ακούσει το προσωπικό νόημα που δίνει η ζωή μας σε μας».

Βιβλιογραφία
Frankl.V.(1959). Man ‘s search for meaning. Beacon Press. Unitarian Universalist Association of Congregations
Neimeyer,A. (2001). Meaning reconstruction & the experience of loss. Copyright by the American Psychological Association.Washington DC.

Χορομίδου Δανάη
ψυχολόγος, απόφοιτος Παν/μίου Αθηνών
ψυχοθεραπεύτρια-ψυχοδραματιστής - συνεργάτης του ΨΥ.ΚΑ.Π.

Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία.. και με αποδείξεις!

Σε αντίθεση με τα γενικότερα πιστεύω των ανθρώπων, η ευτυχία στην ζωή έχει να κάνει περισσότερο με τον σεβασμό και την επιρροή που έχουμε στους άλλους παρά με την κοινωνική θέση και το επίπεδο του πλούτου.

Σύμφωνα με ερευνητές, ένας πιθανός λόγος για το ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία είναι ότι οι άνθρωποι μπορεί να συνηθίζουν σε ένα υψηλό εισόδημα αλλά δεν κουράζονται ποτέ να λαμβάνουν θαυμασμό από τους άλλους.

Υπάρχει πληθώρα στοιχείων που δείχνουν ότι η ανώτερη κοινωνικοοικονομική θέση, το υψηλότερο εισόδημα ή ο πλούτος καθώς και η εκπαίδευση δεν ενισχύουν την ευτυχία. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο σεβασμός που λαμβάνει κάποιος από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του όπως οι φίλοι, οι γείτονες ή οι συνάδελφοι του σχετίζεται περισσότερο με την ευτυχία από ότι τα χρήματα.

Οι ερευνητές εφάρμοσαν την ιδέα τους μέσω μιας σειράς μελετών. Αρχικά, πραγματοποιήθηκε έρευνα σε 80 φοιτητές πανεπιστημίου. Το μέγεθος του σεβασμού που έλαβαν οι φοιτητές από τους γύρω τους γνωστό ως κοινωνιομετρική θέση, υπολογίστηκε με βάση αξιολογήσεις από τρίτους, αυτοαξιολογήσεις και από τον αριθμό των ηγετικών θέσεων που κατείχαν οι φοιτητές. Οι ερευνητές έλαβαν επίσης υπόψη τους το οικογενειακό εισόδημα των φοιτητών οι οποίοι ερωτήθηκαν για την κοινωνική τους ευημερία. Διαπιστώθηκε ότι, ο σεβασμός που λάμβαναν οι φοιτητές από τους συνομήλικους τους προέβλεπε την κοινωνική τους ευημερία, κάτι που δεν έγινε από τον πλούτο και το οικογενειακό εισόδημα των φοιτητών. Σε επόμενη μελέτη στην οποία επεκτάθηκε η ομάδα των συμμετεχόντων, τα αποτελέσματα που βρέθηκαν ήταν σχεδόν παρόμοια.

Σε τελική μελέτη, οι ερευνητές παρακολούθησαν μεταπτυχιακούς φοιτητές που σπούδαζαν Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA). Βρέθηκε ότι, η κοινωνική ευημερία των φοιτητών ήταν στενά συνδεδεμένη με τον σεβασμό που αισθάνονταν από τους συνομήλικους τους πριν αλλά και μετά την αποφοίτηση τους συγκριτικά με το πόσα χρήματα έβγαζαν.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι, ένας από τους λόγους για τους οποίους τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία είναι ότι οι άνθρωποι γρήγορα προσαρμόζονται σε ένα νέο επίπεδο εισοδήματος ή πλούτου. Οι νικητές τυχερών παιχνιδιών, για παράδειγμα, είναι αρχικά χαρούμενοι, αλλά στη συνέχεια επιστρέφουν γρήγορα στο επίπεδο ευτυχίας στο οποίο βρίσκονταν πριν κερδίσουν. Είναι πολύ πιθανό ο σεβασμός, η επιρροή που έχουμε στους άλλους και η κοινωνική μας ενσωμάτωση να είναι αυτά που δεν παλιώνουν ποτέ και που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους σε βάθος χρόνου.

Πηγή: Association for Psychological Science, news release, June 20, 2012

http://genenutrition.gr/index.php/features/health/500-happineswelth

Η ¨ΟΙΚΟ¨- ΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η οικονομική κρίση, ένα πολυσυζητημένο θέμα, φαίνεται να έχει επηρεάσει αρνητικά όχι μόνο το πορτοφόλι μας αλλά και τα του εν οίκου μας αφού πολλές φαίνεται να είναι οι επιπτώσεις στην συνύπαρξη των ζευγαριών. Συγκεκριμένα :

Ø  Η ανεργία στην περίοδο της οικονομικής κρίσης χτυπάει την πόρτα πολλών ζευγαριών . Αποτελεί πια ένα αρκετά συχνό κοινωνικό φαινόμενο με πολλές αρνητικές προεκτάσεις όσον αφορά την ψυχική, αλλά και σωματική υγεία των ατόμων που το βιώνουν .Όταν κάποιος χάσει τη δουλειά του βιώνει μια απώλεια και περνάει μια περίοδο πένθους. Θρηνεί, όχι μόνο για την απώλεια της ίδιας της εργασίας και της καθημερινότητας που του παρείχε, αλλά και για ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς του και της αυτοεικόνας του που καθοριζόταν από τη συγκεκριμένη θέση. Επίσης, πενθεί για την απώλεια του ελέγχου στη ζωή του, αφού μαζί με τη δουλειά, χάνει και την οικονομική ανεξαρτησία του. Έτσι συχνά δημιουργείται μια σχέση οικονομικής εξάρτησης στο ζευγάρι, που αν δεν υπήρχε από την αρχή της σχέσης δημιουργεί ανακατατάξεις και αναταράξεις.

Ø  Τα ζευγάρια πρέπει επίσης να περιορίσουν την διασκέδαση τους η οποία είναι απαραίτητη για την ψυχολογική τους ισορροπία ή να αναζητήσουν νέους, οικονομικούς τρόπους διασκέδασης .

Ø  Η αβεβαιότητα του μέλλοντος κάνει δύσκολο και τον σχεδιασμό του μέλλοντος του ζευγαριού αλλά και την υλοποίηση των σχεδίων τους, γεγονός που δημιουργεί αισθήματα φόβου και ανασφάλειας στο ζευγάρι.

Ø  Τα νέα ζευγάρια  δυσκολεύονται να δημιουργήσουν οικογένεια και τα παλαιότερα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Ø  Το χειρότερο δεδομένο βέβαια της οικονομικής κρίσης είναι η αύξηση της τάξης του 11,4% στα διαζύγια που σημειώθηκε μέσα σε έναν χρόνο, σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε το Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας (ΙΨΣΥ). Σύμφωνα με κοινωνιολόγους και νομικούς, οι οικονομικές δυσκολίες σε μία περίοδο κρίσης μπορούν να αποτελέσουν τον κυρίαρχο λόγο οριστικής ρήξης ενός ζευγαριού.

Βέβαια όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις έτσι και στην περίπτωση  των σχέσεων. : Μπορεί οι οικονομικές δυσκολίες να φέρνουν γκρίνια σε μερικούς, όμως πολλά ζευγάρια έρχονται πιο κοντά όταν αντιμετωπίζουν οικονομική πίεση και αυτό βελτιώνει την επικοινωνία μεταξύ τους, αφού  η οικονομική κρίση βοηθάει το ζευγάρι να σκέφτεται και να πράττει ομαδικά , αλλά και την σεξουαλική τους ζωή .

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η οικονομική κρίση σαν μεμονωμένο γεγονός δεν παίζει καταλυτικό ρόλο στην σχέση του ζευγαριού. Στην πραγματικότητα μάλλον διογκώνει την ήδη υπάρχουσα κατάσταση στη σχέση . Ένα ζευγάρι δηλαδή με δυσκολίες στην επικοινωνία και έλλειψη κατανόησης είναι πιο πιθανό να επηρεαστεί αρνητικά από την οικονομική κρίση απ’ότι ένα ζευγάρι στο οποίο υπάρχουν τα στοιχεία αυτά. Έτσι λοιπόν δεν χρειάζεται πανικός αλλά απαραίτητη είναι  η ψυχραιμία και η συζήτηση για κάθε είδους προβληματισμό ανάμεσα στο ζευγάρι.

ΤΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=Cg1x1P9-VmQ&noredirect=1
http://www.youtube.com/watch?v=Rb4jB0iQPCE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=eAdYtCNu2M0&feature=related

Άγχος και εξετάσεις!!

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες των εξετάσεων, μαθητές & γονείς εντείνουν τις προσπάθειές τους για την επιτυχία και την πολυπόθητη θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτές τις ημέρες το άγχος των παιδιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά «μασκαρεμένος» φόβος για ενδεχόμενη αποτυχία στις εξετάσεις, μεγαλώνει.
Βέβαια εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε και να θυμόμαστε καλά -υποψήφιοι/ ες & γονείς- είναι ότι, μέχρις ενός σημείου, το άγχος είναι φυσιολογικό και δημιουργικό.
Μας κινητοποιεί σε δύσκολες και προκλητικές φάσεις της ζωής μας να καταβάλουμε το μέγιστο των προσπαθειών μας προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο μας!
Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, μόνο όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε:
1. περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και
2. μας κάνει να υποφέρουμε.
Το άγχος των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθουμε μήπως απογοητεύσουμε τους γονείς μας, ή ματαιώσουμε τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας.
Το άγχος κινητοποιείται από τις αρνητικές σκέψεις που εμείς κάνουμε, μεγαλώνει μέσα απ?αυτές και τελικά, στην χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μας ακινητοποιήσει -όταν ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μας- και να μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας.
Επίσης, μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι πολύ άθελά μας «προετοιμάζουμε» την αποτυχία, αφού ασυνείδητα σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτύχουμε!
Συμπτώματα – Επιπτώσεις του έντονου άγχους:
Μείωση της επίδοσης:
Δυσκολία συγκέντρωσης, διανοητικό μπλοκάρισμα (μπλακ-άουτ), δυσκολία οργάνωσης των πληροφοριών,
Ψυχοσωματικά συμπτώματα
πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, συχνοουρία, τρέμουλο, ναυτία, μυϊκή υπερένταση, και
Διανοητικά συμπτώματα:
Αρνητικές σκέψεις, μείωση αυτοπεποίθησης,
ευσυγκινησία, ευερεθιστότητα, άσχημος ύπνος
Προετοιμασία – Αντιμετώπιση
Πριν τις εξετάσεις:
Μάθε να αντιμετωπίζεις τις εξετάσεις, παρόλο τον φόβο σου για πιθανή αποτυχία!
Φρόντισε για την καλή σου προετοιμασία
Φτιάξε ένα οργανόγραμμα – οργάνωσε το χρόνο σου
Κάνε τις επαναλήψεις σου μαζί με φίλους/ ες
Δοκίμασε τις δυνάμεις σου μαζί με άλλους υποψηφίους/ ες
Συνάντησε άλλους συμμαθητές/ τριές σου και ας ρωτήσει ο/η ένας/ μια τον/την άλλον/ η ….
Αν μπορείς να το εξηγήσεις στους άλλους, τότε το έχεις κατανοήσει…διαφορετικά, χρειάζεσαι κι άλλες επαναλήψεις!
Αναλύστε την κατάσταση ρεαλιστικά:
Πάρε μια λευκή σελίδα χαρτί: Γράψε απ τη μια πλευρά της σελίδας τι είναι ακριβώς αυτό/ ά που σου προκαλεί/ ούν άγχος, κι απ την άλλη (στήλη της σελίδας) πως μπορείς πρακτικά να διορθώσεις το συγκεκριμένο πρόβλημα!
Κάντε ένα διάλειμμα και συζήτησε εκφράζοντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου στους γονείς σου και σε ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν!
Επιχείρησε μια νοητική αναπαράσταση των πραγματικών συνθηκών που σου προκαλούν άγχος (δηλ. «φαντάσου με λεπτομέρειες τις πραγματικές συνθήκες που σε αγχώνουν…»). Θα δεις ότι:
Όσο πιο συχνά φαντάζεσαι τις εξετάσεις τόσο πιο πολύ εξοικειώνεσαι μαζί τους…!
Αυτό που μπορείς να αντιμετωπίσεις στη φαντασία σου, μπορείς να το κάνεις και στην πραγματικότητα!!
Δοκίμασε ασκήσεις χαλάρωσης:
Για 15΄τη μέρα, συγκεντρώσου στη διαφραγματική αναπνοή και στο σώμα σου που βαραίνει καθώς χαλαρώνει…
Συνδύασε εισπνοές – εκπνοές με θετικές και ρεαλιστικές- σκέψεις…
Αντικατέστησε τις σκέψεις: «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», με τις πιο ρεαλιστικές σκέψεις: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω», «θα κάνω ό.τι περνάει από το χέρι μου για να επιτύχω»…

Ξόδευε λίγο χρόνο για γυμναστική (καθημερινά)
Φρόντισε να ξεκουράζεσαι και να κοιμάσαι καλά
Κάνε καθημερινά ένα πρωινό μπάνιο με χλιαρό νερό
Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων:
Ξεκίνα πάντα με ό,τι γνωρίζεις καλά..
Συνδύασε εισπνοές- εκπνοές με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις… (βλέπε «προετοιμασία πριν τις εξετάσεις»)
Μόλις νιώσεις τα πρώτα σημάδια πανικού επανέλαβε μια λέξη ή φράση που σε ηρεμεί (π.χ. «ήρεμα», «χαλαρά», «είμαι δίπλα σου ό,τι κι αν συμβεί…», κ.λ.π.
Μετά από τις εξετάσεις:
Κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου: μια βόλτα μ’ένα φίλο, κ.λ.π.
Οραματίσου την επιτυχία και προετοίμασε τον εαυτό σου για την επόμενη ημέρα.

Συναισθηματική & Ψυχολογική υποστήριξη στα παιδία από τους γονείς:
Εάν ως γονείς υιοθετήσετε τις παρακάτω στάσεις & τις διατυπώσετε με τις κατάλληλες φράσεις -όπως είναι οι παρακάτω- θα βοηθήσετε τα παιδιά σας σημαντικά στην προσπάθεια που καταβάλουν:
Πρώτα απ όλα ας φροντίσετε να είστε διαθέσιμοι/ ες πρώτα για να ακούσετε τα παιδιά σας, και μετά για να τα συμβουλέψετε!
Συμβουλές που δεν απέχουν απ την πραγματικότητα!
«το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό»
«όλοι έχουμε σε αντίστοιχες συνθήκες παρόμοιο άγχος …»
«ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις…»
«αν δεν περάσεις για το μόνο που θα στεναχωρηθώ είναι γιατί δεν θα ανταμειφθούν οι κόποι σου…»
«Κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης!…»
Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσεις τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.
Επομένως, ο στόχος των γονιών και των εκπαιδευτικών -όλων των βαθμίδων- είναι να βοηθήσουν τους/ τις μαθητές/ τριες να αγαπήσουν τη μάθηση.
Επειδή η επιβίωση των παιδιών μας στο μέλλον θα εξαρτάται από την ικανότητά τους να μαθαίνουν, φροντίστε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες -και στην δύσκολη στιγμή των εξετάσεων- που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να συνεχίσει και μετά απ?αυτές να θέλει να μαθαίνει…!
ΠΗΓΗ:http://e-psychology.gr